پیش زمینه: شکستگی تنه استخوان درشت نی ساق یکی از شایع ترین شکستگی ها در اندام تحتانی است که در صورت جابه جایی و عدم پایداری بین قطعات شکسته نیاز به عمل جراحی و ثابت کردن محل شکستگی می باشد. هدف از انجام این تحقیق مقایسه نتایج دو روش جراحی «پلاک گذاری» و میله داخل استخوانی قفل شونده در درمان شکستگی بسته تنه استخوان درشت نی ساق بود.مواد و روش ها: این مطالعه به صورت آینده نگر و تصادفی در یک دوره زمانی 15 ماهه انجام شد. در این مدت تمامی بیماران دچار شکستگی بسته تنه استخوان درشت نی ساق که به دو بیمارستان آموزشی درمانی شهر اهواز مراجعه نموده و به یکی از روش های درمانی مذکور درمان شده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. به این ترتیب 106 بیمار وارد مطالعه شدند. 50 بیمار با «میله گذاری» و 56 بیمار با «پلاک گذاری» درمان شدند. میزان و مدت زمان جوش خوردگی و عفونت، شاخص های ارزیابی بیماران بودند و بیماران به مدت یک سال پیگیری شدند.یافته ها: از تعداد کل بیماران، 52 نفر (92.9%) در گروه «پلاک گذاری» و 48 بیمار (96%) در گروه «میله گذاری» جوش خوردگی بدست آوردند. 4 نفر (7.8%) در گروه «پلاک گذاری» و 2 نفر (4%) از گروه «میله گذاری» جوش نخوردند. میزان عفونت با پلاک نسبت به میله به صورت معنی داری بیشتر (p=0.034) و میانگین زمان جوش خوردگی با میله نسبت به پلاک به صورت معنی داری کمتر بود.(p=0.006) نتیجه گیری: از نظر میزان جوش خوردگی تفاوت آشکاری بین «پلاک گذاری» و «میله گذاری» در شکستگی های بسته تنه تی بیا دیده نمی شود، لیکن «پلاک گذاری» با جوش خوردن کندتر و با احتمال عفونت بیشتری همراه است.

مقدمه: شکستگی های استخوان فمور، یکی از مهم ترین شکستگی های استخوان است که بیشتر در زمینه ی تروما اتفاق می افتد. نحوه ی اندازه گیری استخوان فمور و تعبیه ی نیل اینترمدولاری متناسب با طول فمور از مهم ترین دغدغه های متخصصین ارتوپدی است. امروزه طول نیل فمور از روی اندازه گیری طول تروکانتریک بزرگ فمور تا پل فوقانی پاتلا یا اپی کندیل لترال فمور اندازه گیری می شود. مطالعه ی حاضر با هدف بررسی ارتباط طول تروکانتر بزرگ تا اپی کندیل لترال فمور با طول فاصله ی تیپ اوله کرانون تا تیپ انگشت 5 دست و ارتباط با متغیرهای جنس، سن و وزن انجام شد. روش ها: پژوهش حاضر به صورت مقطعی و با بررسی داده هایی از 380 بیمار سرپایی و بستری در درمانگاه ها و بیمارستان های شهر اصفهان و در بازه ی زمانی مهرماه 1398 تا اردیبهشت ماه 1399 انجام شده است. بازه ی سنی بیماران مورد مطالعه بین 17 تا 65 سال بود؛ این افراد بدون سابقه ی شکستگی در اندام تحتانی و فوقانی و همچنین بدون کوتاهی اندام به هر دلیلی به درمانگاه و بیمارستان مراجعه کرده اند. میانگین طول تروکانتر بزرگ تا اپی کندیل لترال فمور و طول فاصله ی تیپ اوله کرانون تا تیپ انگشت 5 دست، به طور کلی و همچنین در گروه های سنی، جنسی با شاخص توده ی بدنی مختلف، محاسبه شد و معنی داری اختلاف میانگین ها توسط آزمون t-test بررسی گردید. یافته ها: بررسی داده های مربوط به 380 بیمار نشان می دهد که تفاوت میانگین طول تروکانتر بزرگ تا اپیکندیل لترال فمور با طول اوله کرانون تا تیپ انگشت 5 معنی دار نیست. وقتی به تفکیک گروه های جنسی و سنی و شاخص توده ی بدنی، اختلاف میانگین این دو طول بررسی شد، نتایج مشابهی به دست آمد و اختلاف معنی داری مشاهده نشد. نتیجه گیری: اختلاف معنی داری بین میانگین طول تروکانتر بزرگ تا اپی کندیل لترال فمور با میانگین طول اوله کرانون تا تیپ انگشت 5 دست مشاهده نشد. در گروه های مختلف سنی، جنسی و وزنی نیز اختلاف معنی داری بین دو طول اندازه گیری شده مشاهده نشد.

پیش زمینه: شکستگی ساق و شکستگی تنه فمور از شکستگی های شایع و درمان استاندارد هر دوی آنها استفاده از میله داخل کانال است. این مطالعه به منظور تعیین بهترین روش تخمین طول میله داخل کانالی قبل از عمل جراحی انجام شد. مواد و روش ها: در 82 بیمار با شکستگی تیبیا و 25 بیمار با شکستگی تنه فمور، قبل از عمل جراحی با چند روش مختلف طول میله داخل کانالی مورد نیاز حدس زده و با اندازه نیل مناسبی که حین عمل جراحی استفاده شده بود مقایسه شد. همچنین در قسمت اول مطالعه، در موارد قابل انجام و با اندازه گیری بر روی افراد سالم، میزان پایایی درون و بین مشاهده گر در مورد این روش ها بررسی شد. روش های مورد مطالعه در مورد فمور عبارت بودند از فاصله تروکانتر بزرگ تا کشکک (T-P) تروکانتر بزرگ تااپی کوندیل کناری (T-LE) و الکرانون تا نوک انگشت پنجم (O-5F) در مورد تیبیا روش های مورد مطالعه عبارت بودند از مدیال مالئول تا توبرازیته (MM-T) رادیوگرافی ساق سالم و همچنین الکرانون تا صفحه متاکارپ پنجم (O-5MB). توافق داده ها با اندازه گیری ICC ،SEM ،CV% و رسم B & A plot بررسی شد. یافته ها: تقریبا تمام روش های مورد مطالعه پایایی درون و بین مشاهده گران «خوب» نشان دادند. در عمل و بر روی بیماران با شکستگی، بهترین ICC (0.876) و پایین ترین (SEM (0.777 را در مورد شکستگی های فمور، روش گریتر پاتلا (T-P) نشان داد. در مورد شکستگی های تیبیا بهترین ICC (0.860 و پایین ترین (SEM (0.602 را روش مالئول توبرکل (MM-T). نشان داد B & A plot برای یافته های قسمت دوم مطالعه رسم شد که نتیجه گیری را تقریبا تایید کرد. در روش گریتر پاتلا در %64 موارد، در روش الکرانون انگشت پنجم در %93 و در روش گریتر اپی کوندیل در تمامی موارد و در مورد تیبیا، در روش مالئول مدیال در %40.9 موارد، در روش الکرانون متاکارپ در %37.3، و در روش رادیوگرافی در %65.06 اندازه تخمین زده شده بزرگتر از اندازه نیل بعد از عمل بود. نتیجه گیری: بهترین تخمین از اندازه میله داخل کانالی مورد نیاز در شکستگی فمور را روش گریتر تروکانتر تا پاتلا (T-P) و در مورد تیبیا روش مالئول مدیال تا توبرازیته (MM-T) به دست می دهند، ولی روش کاملا مناسبی در بین روش های امتحان شده وجود ندارد.

شکستگی گردن ران کودکان نادر و کمتر از یک درصد کل شکستگی های آنان را شامل می شود. به خاطر پریوست قوی و جنس استخوان سخت با ترابکولای کمتر نسبت به بزرگسالان، 90-80 درصد این نوع شکستگی ها به دنبال صدمات با انرژی بالا و به دنبال نیروی محوری همراه چرخش و بازشدن مفصل ران و یا به دنبال ضربه مستقیم به مفصل هیپ رخ می دهد. در این مقاله روش فیکساسیون شکستگی خردشده گردن ران چپ در دختر هشت ساله سرنشین اتومبیل به دنبال تصادف گزارش شده است. حین عمل جراحی متوجه خردشدگی شدید گردن ران شدیم که با وسایل موجود (پین، پیچ، انواع پلیت و DHS کودک) غیرقابل بازسازی بود که به ناچار با روش ترانس اوسیوس با نخ فایبروایر #2 که در شکستگی های پروگزیمال بازو استفاده می شود؛ تا حد امکان و با هدف اولیه جوش خوردن ثبات برقرار گردید. سپس با پین دیستال ران و قراردادن آن در گچ اسپایکا دو طرفه نتیجه نسبتا قابل قبولی به دست آوردیم. گرچه این نوع شکستگی نادر است؛ اما با معاینه کلینیکی، تشخیص زودرس و درمان صحیح و به موقع و آشنایی با تکنیک های جراحی و فیکساسیون از عوارض بیماری کاسته و در به دست آوردن نتیجه مطلوب اثرگذار است.

زمینه و هدف: دو روش مرسوم درمان شکستگی های تنه تیبیا، روش ثابت کردن داخلی با پلاک و کارگذاری میله در داخل کانال استخوان می باشد. از آنجایی که هر یک از این روشها معایب و محاسنی دارد لذا این مطالعه با هدف بررسی مقایسه ای نتایج درمانی شکستگی تنه استخوان تیبیا با دو روش فوق انجام شد.روش بررسی: این مطالعه بصورت کارآزمایی بالینی بر روی 90 بیمار مبتلا به شکستگی تنه تیبیا انجام گرفت. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه درمان با پلاک (گروه I) و درمان با میله داخل کانال استخوانی (گروه II) تقسیم شدند و پس از درمان دو گروه از نظر متوسط زمان جوش خوردن، مدت زمان بستری در بیمارستان، ضخامت کال استخوانی، دامنه حرکتی زانو و مچ پا و متوسط زمان بازگشت بکار مقایسه شدند. داده ها با استفاده از آزمون های t و t مستقل تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: بر اساس این مطالعه به ترتیب در گروه I و II متوسط زمان جوش خوردن شکستگی 0.25±4.8 و 0.24±3.4 ماه، متوسط زمان بستری در بیمارستان 0.03±5 و 0.04±3 روز و متوسط ضخامت کال استخوانی پس از 4 هفته 0.05±2.5 و 0.06±4 میلی متر، متوسط زمان رسیدن به دامنه حرکتی زانو در حد 130 درجه 0.05±3 و 0.06±1.5 ماه، و متوسط زمان رسیدن به دامنه حرکتی 50 درجه مچ پا 0.04±3.5 و 0.03±2 ماه و متوسط زمان بازگشت بکار 0.07±5.2 و 0.04±3 ماه بود. در کلیه موارد مورد بررسی اختلاف مشاهده شده معنی دار بود به طوری که در گروه II نتایج بهتری بدست آمد (p<0.05).نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه، روش ثابت کردن شکستگی تنه تیبیا با استفاده از میله داخل کانال استخوانی نسبت به استفاده از پلاک ارجحیت دارد.

مقدمه: شکستگی های پروگزیمال تی بیا غالبا شکستگی های پیچیده هستند و عوارض زیادی دارند. هدف از این تحقیق، بررسی استفاده از سیستم پلاک گذاری «قفل شونده» (LCP) در تثبیت داخلی شکستگی های پروگزیمال ساق و مقایسه آن با روش پلاک « T باترس» (T_buttress) است. موارد و روش ها: مطالعه روش مورد- شاهدی و آینده نگر انجام شد. از  62بیمار 51) مرد و  11زن) که با شکستگی پروگزیمال ساق به مرکز ترومای دانشگاه علوم پزشکی مشهد مراجعه نمودند،  35بیمار با پلاک T و  27بیمار با پلاک «قفل شونده» تحت عمل جراحی تثبیت داخلی قرار گرفتند. بیماران به مدت زمان میانگین 24 ماه 18-36) ماه) تحت پیگیری کلینکی و پرتو نگاری قرار گرفتند.یافته ها: در گروه LCP، 3 مورد محدودیت حرکت در زانو، 1 مورد بد جوش خوردگی و  1مورد عفونت دیده شد و همگی جوش خوردند. در گروه پلاک T، 4 مورد محدودیت حرکت زانو، 6 مورد «بدجوش خوردن»،  2مورد جوش نخوردن و 4 مورد عفونت مشاهده شد. بنابراین محدودیت حرکت مفصل زانو در هر دو حالت وجود داشت، لیکن عفونت و بدجوش خوردن در ثابت کردن با پلاک  Tشایع تر بود.نتیجه گیری: به نظر می رسد در شکستگی های پروگزیمال ساق، ثابت کردن به روش پلاک گذاری  LCPنسبت به پلاک T، محکم تر و با آسیب کمتر بافت استخوانی همراه است؛ و عوارض بعد از عمل در این بیماران کمتر از بیماران عمل شده با پلاک  Tمی باشد.

پیش زمینه: ثابت کردن شکستگی های دیستال تی بیا و فیبولا با پلاک تی بیا و با عبور پیچ ها از هر دو استخوان تی بیا و فیبولا که پروفیبولا نامیده می شود، عمدتا در بیماران مسن با استئوپروز، که استحکام کافی برای پیچ ها وجود ندارد و یا بیماران جوان که به علت تعدد قطعات شکسته و شرایط پوستی بد، امکان ثابت کردن مستقل هر دو استخوان با دو برش مستقل وجود ندارد، به کار می رود. در این مطالعه نتایج درمان شکستگی های دیستال تی بیا و فیبولا با روش پلاک تی بیا و پیچ های پروفیبولا بررسی شدند.مواد و روش ها: در یک مطالعه گذشته نگر، 15 مورد شکستگی دیستال تی بیا و فیبولا در 14 بیمار، طی مدت 6 سال با روش تثبیت تی بیا با پلاک و عبور 2 الی 3 پیچ به داخل فیبولا (تی بیا پروفیبولا) در دو مرکز آموزشی درمانی ارومیه درمان شدند. برای ارزیابی از مقیاس «انجمن پا و مچ پای آمریکا» (AOFAS) استفاده شد. میانگین زمان پیگیری 28 ماه بود.یافته ها: همه شکستگی ها جوش خوردند. دو نفر از بیماران جوان سینوستوزیس تیبیوفیبولا پیدا کردند. در ارزیابی با مقیاسAOFAS ، 7 بیمار نمره خوب (90-80) و 7 بیمار دیگر نمره قابل قبول (80-70) کسب کردند. هیچ یک از بیماران مشکل حرکتی و محدودیت در حرکات مچ پا نداشتند.نتیجه گیری: ثابت کردن شکستگی های خرد شده انتهای ساق با پیچ های عبور داده شده از تی بیا به داخل فیبولا، در گروه خاص همراه با پوکی شدید یا وضعیت پوستی نامناسب، نتیجه مثبتی خواهد داشت.

زمینه و هدف: اهداف اصلی درمان شکستگی با جابجایی و شکستگی داخل مفصلی کالکانئوس، بازسازی آناتومیک سطح مفصلی و بازگرداندن توانایی راه رفتن بدون ایجاد درد می باشد، اما هنوز هم نتایج درمانی رضایت بخش نیست. هدف از این مطالعه مقایسه پیامدهای عملکردی دو روش جااندازی باز و فیکساسیون داخلی و پرکردن نقایص استخوانی با کمک اتو گرافت استخوانی و سیمان ارتوپدی (پلی متیل متاکریلات) می باشد.روش کار: در این مطالعه مقایسه ای آینده نگر، 44 بیمار با شکستگی داخل مفصلی کالکانئوس تحت درمان قرار گرفتند. پروتکل استاندارد، شامل اپروچ لترال و ثابت سازی داخلی با بازسازی پلاک برای بیماران انجام شد. صفحه خلفی در گروه اول با کمک اتوگرافت استخوانی (BG; Bone Graft) و در گروه دوم با کمک سیمان ارتوپدی (BC; Bone Cement) تقویت شد. بیماران پس از جراحی از لحاظ 5 عارضه شامل: عفونت سطحی، از هم گسیختگی زخم، نکروز پوست محل انسیزیون، پارستزی عصب سورال و استئومیلیت پیگیری شدند. پیامدهای عملکردی با کمک سیستم امتیازدهی شکستگی های کالکانئوس و سیستم اندازه گیری مچ و پاشنه (AOFAS (American Orthopaedic Foot and Ankle Society ارزیابی گردید. اختلاف آماری بین نتایج دو گروه با استفاده از آزمون های تی، کای اسکوئر و یا تست دقیق فیشر توسط نرم افزار SPSS آنالیز گردید. یافته ها: از میان 44 بیمار مورد مطالعه 36 (81.8%) نفر مرد و 28 (18%) نفر زن بودند. میانگین سنی بیماران 11.34±44.25 بود. بیماران بعد از درمان برای مدت 9 تا 18 ماه پیگیری شدند. میانگین زمان عمل جراحی در گروه دوم (41.82 دقیقه) (BC) بطور معنی داری از گروه اول (64.55 دقیقه) (BG) کمتر بود (0.001>p). پنج (23%) نفر از بیماران گروه اول و یک نفر (5%) از بیماران از گروه دوم دچار عوارض جراحی شدند. اختلاف چشمگیری بین میانگین معیار شکستگی های کالکانئوس و همچنین معیار اندازه گیری مچ و پاشنه AOFAS، در دو گروه مشاهده نگردید.نتیجه گیری: استفاده از سیمان ارتوپدی بجای اتوگرافت استخوانی برای پرکردن نقایص استخوانی در شکستگی های کالکانئوس باعث کاهش زمان عمل و جلوگیری از ناخوشی های ناشی از عمل برداشت گرافت در بیماران می گردد.

پیش زمینه: شکستگی های شفت فمور در اطفال با روش های مختلفی مانند کشش، گچ اسپایکا، پلاک، فیکساتور خارجی و میله گذاری درمان می شوند. در سالهای اخیر استفاده از نوع خاصی از میله داخل کانال استخوان به نام «میله الاستیک داخل کانال» (ESIN) مورد بررسی قرار گرفته و نتایج رضایت بخشی از آن گزارش شده است. این مقاله گزارشی از تجربه ما در مرکز دانشگاه علوم پزشکی لرستان است.مواد و روش ها: از سال 1382 تعداد 32 بیمار 10 - 5 ساله با شکستگی شفت فمور در بیمارستان شهدای خرم آباد با میله های تیتانیوم درمان شدند. خصوصیات شکستگی ها، نتایج درمان جراحی و عوارض آنها با یک پیگیری 7 ماهه بررسی شد. هر هفته تا پیدا شدن کال، پرتونگاری از ران مبتلا جهت بررسی کال و راستای قطعات شکسته شده صورت گرفت.یافته ها: 32 بیمار درمان شده، یک هفته پس از عمل جراحی راه رفتن با عصا را شروع کردند. با مدت متوسط چهار روز بستری شدن در بیمارستان، پس از 6 هفته عضو شکسته وزن کامل بدن را تحمل می نمود. متوسط زمان جوش خوردن 10 هفته بود و همه موارد جوش خوردند و حرکات زانو در 8 هفته کامل بود. سه مورد اشکال در نحوه جوش خوردن به صورت انحراف در راستای پا و به اندازه 1 تا 2 سانتی متر کوتاهی به وجود آمد. شایع ترین شکایت، درد در اطراف زانو در محل ورود میله ها در دو هفته اول پس از عمل بود.نتیجه گیری: روش فیکساسیون شکستگی های تنه استخوان فمور با میله های قابل انعطاف تیتانیوم برای سنین 5 تا 10 سالگی روشی است مناسب که زمان بستری، طول درمان و عوارض جانبی کمی را همراه داشته و برای شکستگی های دو قطعه ای توصیه می شود.

پیش زمینه: ورتبروپلاستی از راه پوست (Percutaneous Vertebroplasty) به عنوان یک روش درمانی موثر و نسبتا جدید می تواند مهره های شکسته را تقویت کند و درد شکستگی های ناشی از پوکی استخوان را کاهش دهد. مطالعه حاضر به منظور دستیابی به نتایج چنین درمانی در شکستگی های مهره های ناشی از پوکی استخوان انجام شد. مواد و روش ها: در طی این مقاله، تمام بیماران مبتلا به شکستگی مهره های پوکی استخوان که عمل ورتبروپلاستی را انجام داده بودند، قبل و بعد از ورتبروپلاستی توسط VAS (Visual Analogue Scale) مورد بررسی قرار گرفتند. عوارض بعد از ورتبروپلاستی، عفونت (infection)، ضایعه عصبی (nerve lesion)، نشت سیمان مهره اضافی (extra vertebrae cement leakage)، نشت سیمان به ریه و شکستگی مهره مجاور (cement-to-lung leakage and adjacent vertebrae fracture) ثبت شد. داده های آماری وارد نرم افزار آماری SPSS نسخه 24 شد و تجزیه و تحلیل آماری با استفاده از آزمون های مربع کای (Chi-square) و تی مستقل (independent t-test) انجام شد. یافته ها: از میان 40 مورد بررسی شده، 10 مورد (25%) مرد و 30 مورد (75%) زن بودند. میانگین سنی بیماران بین 26 تا 76 سال بود. میانگین مقیاس بینایی آنالوگ قبل از ورتبروپلاستی 06/8 و بعد از ورتبروپلاستی 34/1 بود. عارضه جانبی مشاهده شده ناشی از نشت سیمان از مهره های اضافی بود که در 8 مورد (16%) نمایان شد. هیچ گونه عوارضی از عفونت، آسیب عصبی، نشت سیمان به ریه ها و شکستگی مهره های مجاور مشاهده نشد. بر اساس ارزیابی تحلیلی، بین میانگین مقیاس آنالوگ دیداری قبل از ورتبروپلاستی با در نظر گرفتن جنسیت (485/0=p) و سن (134/0=p) تفاوت آماری معنی داری وجود نداشت. همچنین تفاوت آماری معنی داری بین میانگین مقیاس بینایی آنالوگ بعد از ورتبروپلاستی با در نظر گرفتن جنسیت (325/0=p) و سن (809/0=p) وجود نداشت. اما میانگین مقیاس بینایی آنالوگ بعد از ورتبروپلاستی نسبت به قبل از ورتبروپلاستی کاهش معنی داری داشت (0001/-=p). مهره دوم کمری شایع ترین مهره درگیر بوده است. نتیجه گیری: بر اساس نتایج مشاهده شده، ورتبروپلاستی از راه پوست می تواند شدت درد را در بیماران مبتلا به شکستگی های استیوپروتیک مهره کاهش دهد.